خوشبختی سواره بود

و من پیاده

من به دنبالش دویدم تا به او برسم

نفس کم اوردم ایستادم

ولی باز هم دویدم

پایم گیر کرد و به زمین خوردم

ایستادم وتا اخرین نفس دویدم

وبه او رسیدم وشانه او را گرفتم

وقتی او چرخید دیدم تمام زحمت هایم بر باد رفته

او خوشبختی نبود خیال خام من بود!

خوشبختی در کنار من بود من از دیدن ان محروم بودم.

 

نوشته شده در پنج شنبه 91/11/5ساعت 11:47 عصر توسط اتابک نظرات ( ) |